NC CB -14-

NC

CBVP -14-

Chan X Baek

By

ZIaIM

“ปะ ปล่อยผม”

เท่านั้นล่ะท่านชานจึงเหยียดยิ้มอีกครากับความอ่อนแรงของคนตรงหน้า คราวนี้มือหนาหันกลับมาจัดการเสื้อผ้าตัวเองบ้างเพื่อจับโยนทิ้งลงข้างเตียง

“หึ ปล่อยนะ ปล่อยแน่ แต่ต้องผ่านคืนนี้ไปก่อน”

 “อะ..ท่านชาน...”คนตัวเล็กถึงกับต้องร้องครางออกมาเมื่อร่างสูงที่เพิ่งจัดการกับเสื้อผ้าให้ร่างอยู่ในสภาพเปล่าเปลือยค่อยๆก้าวผ่านคืบคลานเข้ามายังทิศทางที่ตัวเองนอนอยู่ ร่างบางพยายามขัดขืนในวงแขนกว้างให้มากที่สุด แต่มือเจ้ากรรมก็อ่อนแรงเกินกว่าจะสู้ไหว

                    “ท่านชาน...ผะ ผมเจ็บ......”ร้องเอ่ยด้วยความเจ็บปวดยามที่ฝ่ามือร้อนตรึงข้อมือตัวเองแน่น ใบหน้าหวานพยายามเสหน้ามองไปทางอื่นแต่การถดตัวหนีและหลบตาของร่างเล็กกลับทำให้ร่างสูงรู้สึกไม่พอใจมากยิ่งขึ้น

             ‘ทีกับไอ้ไคอา ยังยืนให้มันโอบแขน โอบไหล่ แล้วนี่อะไร ทำมาเป็นเจ็บ’

“อ้ะ!...ท่านชาน” ร่างบางร้องเสียงสั่นเมื่อคนตรงหน้าโถมตัวเข้ามาใกล้จนลมหายใจรดใบหน้าเรียวไม่ถึงคืบ เอิลล์บีพยายามแล้วที่จะดันไหล่กว้างออกแต่ก็ไม่เกิดผลสำเร็จเมื่อบ่วงความร้อนกำลังรัดร่างกายให้ไปไหนไม่รอด

            ความร้อนกำลังลุกโชนขึ้นภายในร่าง ท่านชานโน้มใบหน้าหล่อเคลื่อนไปตรงกลางลำตัวของเอิลล์บีเพื่อดูปฏิกิริยาตอบสนอง

            “ทำมาเป็นไม่อยาก ถ้าจะลำบากขนาดนั้นให้ฉันช่วยไหม”ดูถูกกับแท่งกายเล็กที่กำลังตั้งตรงขึ้นมา มือหนาลูบมันอย่างเบามือพร้อมกับเน้นคลึงให้คนตัวเล็กครางเล่น

            “อ๊าส์ !!!!!!!!!!!”

            “ร้องสิ ร้อง ร้องออกมาเลย”

            “ฮะ ฮึก ปล่อยมือออกไป ได้โปรด”ร้องเอ่ยอย่างมีหวัง ทั้งที่พลังในการต่อสู้แทบไม่มีเหลือเลยสักนิด

            “จะให้ปล่อยได้ยังไง ในเมื่อของนายยังอยากให้ฉันคลำจนสั่นไปหมด”

            “ไม่จริง ผมไม่ได้อยากเป็นแบบนี้”

            “แบบนี้ล่ะ แบบไหน......อย่ามาทำเป็นสำออยหน่อยเลย คนมันเคยๆ นาแบคฮยอน”หมดแล้วคราบผู้ชายแสนดี นี่เขาคิดถูกหรือคิดผิดที่มอบให้ผู้ชายคนนี้เป็นพ่อของลูก คนเจ็บหรี่ตามองอีกฝ่ายด้วยนํ้าตาคลอเบ้าแต่ปากชมพูก็ยังคงเม้มหนักก่อนจะต้านทานความรุนแรงไม่ไหวเผลอร้องประชดออกมา

            “ถ้าอยากได้ร่างกายที่ผ่านคนอื่นมามากนัก ก็ทำเลยสิ ทำเลย เชิญทำให้พอใจกันไปข้าง”ตอกย้ำความขุ่นเคืองให้ท่านชานผ่านคำพูด ซึ่งน้ำเสียงก็พอเป็นยากระตุ้นให้ร่างสูงยิ่งไม่พอใจกับพฤติกรรมแบคฮยอนเข้าไปกันใหญ่

            “อย่ามาใช้น้ำเสียงแบบนี้กับฉัน”

            “แล้วจะให้ใช้แบบไหน แบบหวานๆอย่างท่านดัชเชสนะหรอครับ”

            “อย่ามาก้าวก่ายถึงดัชเชส นายกับดัชเชสมันคนละชั้น”

            ‘คนละชั้น’ ประโยคสั้นๆ ที่เล่นเอาแบคฮยอนถึงกับน้ำตาตกใน เขาไม่รู้จะพูดจะโต้แย้งหรือด่าว่าอย่างไรดี เพราะตอนนี้ลำคอเขาแห้งผากไร้ซึ่งเสียงใดจะต่อกร

            “ถ้าจะคนละชั้น ท่านชานจะมายุ่งกับผมทำไม”

            “ใครบอกว่ายุ่ง ฉันก็แค่มาจัดการให้นายกลายเป็นขยะง่ายขึ้น”

           

            ‘ขยะ’

            เป็นยังไงล่ะ เอิลล์บี ตอนนี้นายรู้สึกยังไง ที่นายเป็นได้แค่ขยะในสายตาของคนที่นายรักมากที่สุด ถ้อยคำที่เอ่ยขึ้นมาในหัวพลางก้มหน้านิ่งไม่ยอมมองหน้าคนใจร้ายตอบ

            “เงยหน้าขึ้นมา!” เสียงทุ้มร้องสั่งเมื่อร่างบางไม่ยอมมองหน้าตน

            “เงยหน้ามามองคนที่จะทำนายกลายเป็นภรรยาอีกครั้งสิ”

            “ฮึก! ท่านชาน...ผมเจ็บ...ยะ อย่า” ร่างบางพยายามที่จะไม่ร้องแต่สุดท้ายก็ไม่อาจทนมือร้อนที่ยังคงบิดข้อมือเขาจนแทบจะแยกออกจากกันได้อยู่แล้ว

            ริมฝีปากร้อนตรงดิ่งเข้าครอบครองเรียวปากแสนพยศ พลางกวาดต้อนลิ้นที่กล้าแข็งกำราบให้อยู่หมัด ฝังเขี้ยวแหลมตรงมุมปากเพื่อสะกดร่างบางให้หยุดนิ่ง ก่อนจะกวาดเอาเลือดไหลซิบเข้าสู่ลำคอชุ่มของตัวเอง

            นานมากแล้วแค่ไหนที่เขาไม่ได้ดื่มเลือด และเลือดของร่างบางก็น่าหลงใหลให้เขาเผลอฝังเขี้ยวตรงกระพุ้งแก้มให้เลือดไหลรินมากยิ่งขึ้น

             “พะ...อื้อ...พอ...อื้อออ....อื้ออ....”น้ำเสียงอู้อี้ในคำคอ เมื่อท่านชานยังคงสูบเลือดตัวเองออกไปจนแทบจะหมดร่าง  ทุกสัมผัสที่ตวัดอยู่ภายในโพรงปากมันทำให้แบคฮยอนรู้สึกวูบไปทั่วกายจนมือไม้อ่อน เลือดที่ไหลออกจนทั่วร่างตกอยู่ในภาวะขาดออกซิเจน ใบหน้าหวานเริ่มซีดขึ้นเรื่อยๆคล้ายกำลังถูกสกัดอากาศหายใจ และจนเมื่อดวงตาใสหรี่ลงคล้ายจะหลับใบหน้าคมก็ถอนจูบแบบไม่เหลือเยื่อใย มันจะหยุดอยู่แค่นี้ใช่ไหม แต่ไม่ทันไร ท่านชานก็เริ่มครอบครองเรียวปากขึ้นมากอีกครั้ง

            “ทะ ทอ ทรมาน ...อ้ะ...อื้อออ” ครั้นจะพูดก็ถูกฟันคมขบลงจนต้องกระตุกเผลอย่นลำคอเพราะความเจ็บจี้ดจากนั้นริมฝีปากอันเดิมก็ประทับลงอีกรอบและบดเบียดรุนแรงให้เอิลล์บีแทบจะอยากกัดลิ้นตายให้รู้แล้วรู้รอด

             “...อื้อ...” เสียงครางประท้วงดังในลำคอเป็นสัญญาณบอกถึงอาการกำลังจะหมดแรงและวอนขอให้ร่างสูงถอดริมฝีปากออกไปแต่เหมือนว่าจะไม่มีความเห็นใจจากชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์เลยสักนิด

            ‘ถ้าทำแบบนี้ ท่านชานนะยังคงรักคนที่ชื่อ เอิลล์บีอยู่ไหมนะ’คำถามที่ผุดขึ้นมาในหัว ช่างไม่ตอบสนองกับสิ่งที่กำลังถูกอีกฝ่ายกระทำอย่างป่าเถื่อน

             “อย่ามาสำออย  เล่นท่ายากนิดหน่อยทำเป็นหมดแรง”

             “ฮึก...ท่านชาน...ได้โปรด... อึก ผมทรมาน” ดวงตากลมปล่อยให้นํ้าสีใสไหลเป็นทางทันทีที่พูดจบประโยคพร้อมกับใช้มือเล็กยกขึ้นมาปิดใบหน้าที่กำลังนองไปด้วยน้ำตา

            ถ้าให้พูดตามตรงคือ ตอนนี้เขาอยากจะหายไปจากตรงนี้เสียเดี๋ยวนี้

            ‘หายตัวได้คงหายไปแล้ว ถ้าไม่ติดว่า ผ้าคลุมหายตัวมันอยู่ข้างนอก’

             “ไม่เอานะ....ท่านชาน...ฮืออ...อึก” มือทั้งสองข้างอันอ่อนแรงพยายามจะดึงรั้งเสื้อกล้ามสีดำที่ถูกจับร้นลงมาขึ้นเพราะมือหนาทำการถกมันจนเผยไหปลาร้าแสนสวยแต่แล้วก็ต้องหดตัวสั่นสะท้านเมื่อริมฝีปากร้อนพรมจูบลงที่หลังคอพร้อมลมหายใจร้อนๆที่พ่นรดให้ใจสั่น

            “ท่านชาน...อย่า..ฮึก...” ในใจของร่างบางกำลังปวดราวอย่างหนักราวกับมีคนเอามีดมากรีดให้เป็นแผลจนทั่วร่าง

            และแผลครั้งนี้มันก็หนักเกินกว่าจะถูกเยียวยา

            “อ้ะ....ไม่....ท่านชาน”

            “จะร้องว่าไม่ ทำไม ทำอย่างกับว่าไม่เคย”

            “.............”

            “กลับบ้านมาถึงเช้า แถมตอนเอาก็หมดแรง บอกมาสิว่านายกำลังแสดงบทบาทอะไรอยู่”

            “..................”

            “เอาสิ จะเงียบ จะร้องไห้ ก็แสดงออกมาเลย การกระทำของนาย อย่าหวังเลยว่าจะได้ความเห็นใจจากฉัน”หมดแล้วคำร้องขอ มันคงไม่เป็นผลตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เมื่อท่านชานเล่นประกาศชัดแล้วว่า

            ‘ความเจ็บปวดของเขา มันก็แค่ขยะ ที่รอวันเผาให้กลายเป็นอากาศ’''

            “ฮะ ฮึก”

            “หึ”

            แสยะยิ้มในลำคอก่อนจะกดริมฝีปากอิ่มลงบนเรือนร่างของอีกฝ่ายต่อ พร้อมกับใช้ดวงตาของธาตุไฟไล่อุณหภูมิให้สูงขึ้นเพื่อสลายเสื้อผ้าให้กลายเป็นอากาศธาตุ ความร้อนเริ่มแผดเผาทั่วร่างของแบคฮยอนทำให้สีผิวจากสีขาวเนียนกลายเป็นสีชมพูเข้มราวกับถูกแดดเผา นอกจากนั้นมันยังร้อนจนแบคฮยอนอยากจะวิ่งเข้าไปในที่เย็นจัด ผิวบางที่ถูกไหม้ด้วยพิษทางสายตามันคงดูสวยงามสำหรับคนที่กำลังทำให้เขาทรมานทั้งเป็นมากสินะ

             “ฮะ ฮึก ร้อน ฮะ ฮือ เจ็บ” มือน้อยที่แทบจะยกขึ้นมาพนมมือเพื่อขอร้องให้ร่างสูงหยุด ก็ถูกปัดออกอย่างน่ารำคาญ

           

            “หยุดยกมือขึ้นมาขอร้องให้หยุดได้ไหม ฉันรำคาญ!!” ร่างสูงตวาดลั่นด้วยแรงอารมณ์คุกกรุ่นก่อนจับขาเรียวขึ้นมาพาดเอวสอบ ชี้ให้เห็นช่องทางที่กำลังจะถูกใช้งาน

            “อึก....อือ..”

            “นี่คือรางวัลของคนอวดดี”เสียงทุ้มกล่าวข้างหูก่อนจะจับยัดสิ่งที่ใหญ่กว่าข้อมือของคนตัวเล็กเข้าไปยังโพรงอ่อนนิ่ม ไร้ซึ่งการเปิดทาง

            “ฮะ ฮือ หยุด”

            “หยุดอะไร ในเมื่อฉันเข้ามาข้างในได้หมดแล้ว”คำพูดที่ว่าเจ็บแล้ว ยังไม่เจ็บเท่ากับการกระทำที่กระแทกเข้ามาไม่ยั้ง มันเจ็บจนคล้ายเอาของร้อนมาทิ่มให้หลอมเหลว ยิ่งแก่นกายร้อนขยับดันตัวผ่านช่องทางเท่าไหร่และยิ่งปวดร้าวไปทุกอณูกายเท่านั้น

            แบคฮยอนขบฟันแน่นราวกับกระดูกทุกข้อถูกหักพร้อมกันทั่วร่างแล้วก็ต้องกรีดร้องในลำคอเมื่ออีกฝ่ายเริ่มขยับอย่างไม่รอให้ช่องทางได้ปรับตัว คิ้วเรียววิ่งชนกันแทบจะเป็นปมด้วยความรู้สึกเจ็บหน่วงที่ช่วงขาทั้งสอง

            “อ่า...ชอบอย่างนี้ก็ไม่บอก”เสียงทุ้มกระซิบกระซาบข้างใบหูเล็กราวกับต้องการตอกย้ำความเจ็บปวด

            “หยะ...หยุด..อา...เจ็บ.. ฮะ..ฮึก เจ็บ” ปากเล็กสีช้ำจากการถูกทำร้าย ร้องขอพลางเอามือดันออก จนมันสร้างความรำคาญให้ท่านชาน จนต้องถูกมือหนารวบขึ้นเหนือหัวด้วยมือข้างเดียวของร่างสูง

            “ฮือออะอ้า ฮึก  ท่านชาน หยุด อะอา สักที”

            “อะ อ้า  ผม ฮือออ”  

            “...ท่านชาน..” ปากเล็กหอบระทวยที่ท่านชานแทรกความเจ็บปวดจนใบหน้าบิด ความร้อนระอุที่เสียดสีอยู่ภายในมันทำเอากล้ามเนื้อทุกส่วนอ่อนล้า ท่านชานขบกรามนูนเมื่อรับรู้ได้ว่าความอึดอัดวิ่งมากระจุกที่ส่วนปลาย

             ความถี่เริ่มทะยานขึ้นเรื่อย ไม่สนเลยว่าคนข้างล่างแทบจะขาดใจตายอยู่ร่อมร่อ

            “อีกนิดเดียว ล่ะนา ใกล้ถึงเวลาที่คู่หมั้นฉันจะนอนแล้ว” เสียงทุ้มที่กระซิบข้างหูพร้อมครางตํ่าบอกอารมณ์สุมสมที่ได้จากการขูดรีบจากเขาทำเอาแบคฮยอนแทบอยากกัดลิ้นตายเสียวินาทีนี้ ทุกประโยคทุกคำพูดที่ออกจากปากอีกฝ่ายราวกับมีดปาดคอเขาอย่างเลือดเย็น

            ‘คู่หมั้นอย่างนั้นหรอ ท่านดัชเชสสินะ ท่านดัชเชสคนดีของท่านชานยอล’

            ประโยคสุดท้ายที่แสนบาดจิตมาพร้อมกับแรงกระแทกสุดท้ายอันเสียดลึกที่จุกขนาดท้องน้อยถึงกับเกร็งหนัก แก่นกายที่คับพองถึงที่สุดถูกดันจนอีกฝ่ายหน้าเหย ท่านชานกระตุกยิ้มให้ใบหน้าอันบิดเบี้ยวของร่างบางอย่างเย้ยหยัน พร้อมกับปลดปล่อยน้ำสีใสไหลเข้าไปในโพรงนิ่มทีเดียวก่อนจะดึงแก่นกายออกอย่างไม่แยแส

            “ฉันต้องไปส่งดัชเชสเข้านอน เราตกลงกันไว้แล้วว่า ฉันจะไปกล่อมให้เขาเข้านอนทุกคืน”พูดพลางหันหลังให้คนที่ตัวเองเพิ่งทำสำเร็จความใคร่มา จากนั้นท่านชานก็รีบคว้าเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ให้ตัวเองโดยเร็วไว ไม่สนเลยว่ากำลังทิ้งให้ใครคนหนึ่งต้องจมกับน้ำตา

            “ฮะ ฮึก”

            “จะร้องไปทำไม ฉันไม่เอานายเป็นครั้งที่สามหรอก”คงเป็นคำบอกลาที่ดีที่สุดตั้งแต่แบคฮยอนเคยได้ยินมา หมดแล้วสินะความรักที่มีให้กันมาตลอดระยะเวลา 1 ปี

            “หึ งั้นคืนนี้ ท่านชานก็กำลังไปส่งท่านดัชเชสให้ฝันดี แต่ผมก็อยากจะบอกอะไรให้ท่านชานรู้สักหน่อย ว่าคืนนี้ท่านชานก็กำลังส่งผมให้ไปอยู่นรกดีดีนี่เอง”คำพูดตัดพ้อจ้องมองแผ่นหลังกว้างที่กำลังใช้มือหนาหยิบแสงเทียนนำทางขึ้นมา

            มันก็จริงอย่างที่ท่านชานพูดจริงๆ ท่านชานมาเพื่อทิ้งขว้างเขาให้กลายเป็นขยะง่ายยิ่งขึ้น บางทีเอิลล์บีก็แอบคิดนะว่า ท่านชานจะหันมาดูสภาพเขาตอนนี้บ้าง แต่ไม่เลย เมื่อแต่งตัวเสร็จ ท่านชานก็รีบใช้แสงเทียนทำทางเพื่อหายตัวออกไปทันที

            “ก็ช่วยไม่ได้ บอกแล้วไง ว่าดัชเชสกับนายมันคนละชั้น”

            ฟึ๊บ

TBC

 กลับไปอ่านได้ที่หน้าบทความหลัก

เป็น NC ที่สั้นมากตั้งแต่ แต่งมา เขาแต่งไม่เป็นจริงๆ

อ่านจบแล้ว สามารถพูดแสดงความคิดเห็นต่อเรื่องนี้ได้ผ่าน

#ficcbvp หรือเม้นได้ ยินดีต้อนรับทุกคำติชม เพื่อการพัฒนาฝีมือของเราเอง ขอบคุณนา